Na een korte winterstop is het Centrum voor Prentkunst weer open. Het brengt vier keer per jaar twee exposities naast elkaar. De drie vrouwen die later dit jaar aan bod komen zijn Gea Karhof uit Edam, Joanna Quispel uit Amsterdam en Claudia van de Leur uit Wijhe. Wendelien Schönfeld uit Amsterdam bijt het spits af, en naast dat van haar is er werk te zien van Peter O. Gerrits die dit jaar 75 wordt.

Schönfeld (Den Haag, 1950) is een veelzijdig kunstenaar en geldt als een van de toppers in de Nederlandse grafiek. Ze tekent en schildert, en maakt bovendien houten sculpturen. Van al deze disciplines, maar vooral van haar grafiek, zijn voorbeelden te zien in Fochteloo.

Terloopse observaties

Als er iets opvalt aan haar werk, dan is het haar kijk op de wereld. Haar observaties lijken heel terloops. Meeuwen, die opvliegen van een weiland. Verkeer dat passeert onder een viaduct door. Ook haar portretten zijn momentopnamen van mensen aan het werk. Zoals haar serie museumdirecteuren en -conservatoren die ze voor het tijdschrift Kunstschrift maakte.

Hoewel het in een houtsnede moeilijk is iemand te karakteriseren, zeker als deze vrij klein is afgebeeld, weet Schönfeld hen toch te treffen. Ze noemt haar portretten extended . ‘Ik wil niet alleen de persoon zelf laten zien, maar ook de wereld waarin hij thuis is.’ Dat doet ze met oog voor detail: stapels boeken, een hond naast een bureau, en het licht dat over elk tafereel valt.

De serie leverde haar een bijzonder eervolle opdracht op van de Fondation Custodia in Parijs, gevestigd in Hôtel Turgot waar de kunstcollectie van Frits Lugt bewaard wordt. Tussen 2005 en 2009 legde ze in grote houtsneden alle zalen, de kluis, de bibliotheek, het trappenhuis en de voor- en achtergevel van dit 18de-eeuwse landhuis vast. Ook hier zijn medewerkers belangrijk onderdeel van het interieur.

Koeien in een ligboxstal

‘Het enige dat je hebt is het ordenend principe van licht en donker.’ Daarmee geeft ze de kijker het gevoel dat die door de ruimtes heen kan lopen. Zo’n overzicht biedt ze eigenlijk in al haar werk. Op koeien in een ligboxstal of een dak in New York, op tekenlessen in haar atelier of in een zwembad. Als kijker kun je erin ronddwalen: je hoort als vanzelf de meeuwen krijsen, een sprong in het water of het zachte krassen van een potlood.