Het is snikheet. Onze tongen hangen uit onze monden terwijl we als paarden zwoegen door mul knalgeel zand. De zon heeft geen genade met ons en schijnt zo hard als ze kan op onze hoofden. “Nog maar tien mijl (16 km)” zegt shopper.

Over 10 mijl bereiken we Kennedy Meadows, een dorpje aan de voet van het Siera Nevada-gebergte. Dagen kijken we al uit naar deze dag. Het bereiken van Kennedy Meadows is het bereiken van een grote mijlpaal voor PCT-wandelaars. 25% van 4286 km behaald en tevens het afsluiten van het eerste hoofdstuk: de woestijn. Vanaf hier geen 40 graden meer, geen slangen, en geen zon meer die ons tijstert met felle stralen op onze inmiddels gebruinde armen en benen.

Twee en half uur later zien we een groen bordje opdoemen in het grauwe landschap. Shopper slaat een kreet: “BIJNA!” en hij schroeft het tempo op. We rennen letterlijk naar beneden nu.

We bereiken het groene bord waar met witte grote letters Kennedy Meadows op staat geschreven. We nemen wat foto’s en wandelen in stevige pas door naar het cafeetje op 1 kilometer afstand van de trail.

De tekst gaat verder na de foto

Het bereiken van een dorpje is elke keer een feest. Na een week eindelijk weer douchen, kleren wassen, en een warme maaltijd eten dat geen aardappelpuree of noedels is, is altijd een feest. Hoewel de stemming feestelijk is bekruipt mij een onbehaaglijk gevoel. Vanaf hier begint namelijk het hooggebergte van de PCT. Hoge bergen bedolven met sneeuw staan ons te wachten: the High Sieras.

Al weken horen we niks anders van medewandelaars dan het s-woord. Sneeuw. Hoeveel? Hoe ver? hoe hoog? Zijn allemaal vragen die ons wandelaars de afgelopen weken bezig hebben gehouden.

Veel wandelaars hebben besloten dit gedeelte van de PCT over te slaan, tijdelijk naar huis te gaan, of compleet te stoppen met de trail.

Mijn wandelmaatje Silver houd ook niet zo van de sneeuw. Of kort gezegd: haat sneeuw. De afgelopen weken zijn we ook door stukken sneeuw gewandeld en elke keer is het een opgave voor mijn 61-jarige kameraad. Silver is misschien wel 40 jaar ouder dan ik, maar we hebben hetzelfde wandeltempo. Op de trail staat hij bekend om zijn snelheid en de lange wandeldagen die hij elke dag maakt. Maar sneeuw vermijdt hij het liefst met een zo’n groot mogelijke boog. Samen zijn we al een maand lang een goed team. We houden van ver wandelen elke dag, van de natuur, en kunnen kletsen over vanalles. Maar ik weet dat onze wegen vanaf hier gaan scheiden. Silver gaat tijdelijk naar de oostkust van Amerika om een andere wandeling af te maken die hij tijdens Covid begonnen was. Ik ga verder om te kijken hoe het in de sneeuw is.

De tekst gaat verder na de foto

We verblijven die nacht in onze tenten bij het café. De volgende ochtend laden we onze borden vol bij het ontbijt. Pannenkoeken, aardappelen, fruit. Dingen waar ik normaal gek op ben maar deze ochtend krijg ik geen hap door mijn keel. De gedachte dat Silver mij gaat verlaten weegt zwaar op mij en ik moet mijzelf bedwingen niet in tranen uit te barsten. Gek hoe snel je met iemand een band opbouwt op de trail. Eigenlijk ook best logisch, de afgelopen maand hebben we alle hoogte- en dieptepunten gedeeld en elke dag samen gewandeld.

Na het ontbijt is het tijd voor Silver om te gaan. De bus komt eraan en Silver doet zijn tas op zijn rug. Ik geef hem een briefje dat ik net in mijn tent geschreven heb. “Dankjewel Susan” zegt hij. “Geldt de uitnodiging nog om naar Nederland te komen?” “Tuurlijk”, zeg ik met betraande ogen terwijl Silver het busje instapt. De deuren sluiten en het witte voertuig komt in beweging. Ik zwaai heftig met mijn armen en het busje verdwijnt over het kronkelweggetje.

De volgende ochtend vertrek ik vroeg. Het is tijd om terug te gaan naar de trail en mijn pad te vervolgen. Ik steek een riviertje over en automatisch kijk ik in het gele zand waar de voetstappen van Silver heengaan en ik barst in tranen uit.