,,Goedendag, Gradus”, zei Ina Leunge op de desbetreffende dag tegen dorpsgenoot Gradus. ,,Wat leuk om jou hier eens te zien.” Wildeboer kende ze toen al geruime tijd. ,,Ik dacht, hij komt even langs om te kijken hoe het hier gaat, puur uit interesse.” Maar Gradus, toen 87, kwam voor iets anders en begon over de Facebookpost. Leunge en haar man, Lenze Leunge, lieten het even op zich inwerken, namen de weliswaar hoogbejaarde, maar nog erg vitale man, mee naar de kantine en boden hem wat te drinken aan. ,,Het was op dat moment de warmste dag van het jaar.” Mag ik vragen hoe oud jij bent?, was de volgende vraag die aan Wildeboer gesteld werd. ,,Wat denk je?”, zei Gradus. Ina Leunge gokte op 72. Toen Wildeboer zei dat hij op dat moment vijftien jaar ouder was, viel ze van haar stoel. Er stond ‘wat ouder’ in de vacature, klonk het daarna. Ietwat zenuwachtig zat hij op zijn stoel. ,,Ja, ik wilde zo graag weer werken en ik wist niet wat ik kon verwachten”, vertelt hij. ,,Hij bood zelfs aan om het werk voor niets te doen”, gaat Leunge verder. Dat dat niet kon, stond boven kijf. Na even dubben stelde de eigenaar voor om Wildeboer de volgende dag langs te laten komen. Hij kreeg een polo met het logo van het bedrijf. Beviel het hem, dan was hij aangenomen. En zo geschiedde. Gradus vond het werk hartstikke leuk en begon met vier uren in de week. ,,Alle dagen wilde hij wel, maar niet op dinsdag, want dan speelt hij koersbal.”