De gemeente betaalt daarvan 5.828,57 euro, het Rijk de rest. Het ging om de vraag of de procedure niet veel te lang heeft geduurd, dus zowel de vaststelling van het nieuwe plan in de gemeenteraad als ook de bezwaarprocedure bij de Raad van State. Dat heet dan een overschrijding van de redelijke termijn. Die termijn is bij eerdere procedures op vier jaar gezet. De redelijke termijn begint pas te lopen vanaf het moment dat beroep is ingesteld. De gemeente as dus volgens de rechter de grootste vertrager.

Alle betrokken partijen vonden het niet nodig dat de Raad van State daar nog weer een zitting aan ging wijden, dus die kon heel snel op basis van de al bekende informatie tot een uitspraak komen. Deze uitspraak heeft dus geen gevolgen voor de eerdere uitspraak over het bestemmingsplan. Het zijn twee gescheiden uitspraken.